ماجرا زماني آغاز شد كه در آستانه چهل‌سالگي بودم. اگر ضروري باشد خود را بيش‌تر معرفي كنم، ترجيح مي‌‌دهم در مورد تصوري كه از زندگي داشتم، حرف بزنم. كم‌تر چيزي يافت مي‌شود كه شخصيت انسان را به ميزان تصويري كه از زندگي در ذهن دارد، نشان بدهد. اين‌كه زندگي را جاده‌اي مي‌بيند يا ميدان جنگي تن‌به‌تن، درخت روياني مي‌بيند با دريايي خروشان... خود من زندگي را از ديد بچه مدرسه‌اي سر به‌زيري، همچون پلكاني مي‌ديدم كه نفس‌زنان، به سربع‌ترين شكل ممكن، در حالي كه رقيبان دنبالش كرده‌اند، ناگزير است پله‌پله از آن بدود بالا...