ملوي
|
«گه‌گاه می‌رفتم و مزارم را تماشا می‌کردم. سنگش را از پیش علم کرده بودند. صلیب رومی ساده‌ای بود، سفید، می‌خواستم بدهم نامم را رویش بگذارند، با عنوان آرامگاه و تاریخ میلادم. پس تنها چیزی که کم داشت تاریخ مرگم بود. بهم اجازه نمی‌دادند. گه‌گاه تبسمی بر لبانم می‌نشست، گویی پیشاپیش مرده باشم.» «ملوی» __ «ملوی» زمین‌گیر شده است، در اتاق مادرش، در اتاقی که مادرش روزهای آخر عمر خود را گذرانده، به زندگی ادامه می‌دهد و مبهم و پریشان دارد از زندگی‌اش، از روزهای گذشته روایت میکند. او مدام در حال تراوشات ذهنی است. جملاتی که به شیوه‌ی جریان سیال ذهن روایت می‌شود، و ما دائماً با پرش‌های متعددی در زمان و مکان مواجه هستیم. «ملوی» افسرده است، اما به‌طور مشخص هیچ اشاره‌ای به علت افسردگی‌اش نمی‌شود، و تنها دلیل افسردگی او انگار زنده‌‌بودن اوست. این رمان اولین شاهکار از سه‌گانه‌ی مشهور و خواندنی ساموئل بکت است. نویسندهای که در داستان‌هایش از داستان‌گویی پرهیز میکند و طرح اصلی رمان را زیر پوسته‌پوسته‌هایی که خرده‌روایت به حساب می‌آیند، پنهان میکند. نویسندهای که بارها و بارها در گفت‌و‌گو‌ها و نامه‌ها و حتی در آثارش از نگفتن می‌گوید و از سکوت. این سکوت، این نگفتن‌ها از «ملوی» آغاز می‌شود، در «مالون می‌میرد» ادامه پیدا میکند و در «ننامیدنی» به اوج خود می‌رسد. «ملوی» در پس تمام خرده‌روایت‌هایش، پشت همه‌ی قصه‌های نیمه‌تمامی که از این‌جا و آن‌جا برای‌مان می‌خواهد بگوید، دارد چیزی را از ما مخفی میکند، چیزی را که قصد نگفتنش را دارد. چیزی مثل سکوت. «ملوی» با ترجمهی درخشان مهدی نوید، به‌تازگی توسط انتشارات چشمه منتشر شده است. شما دوستان عزیز می‌توانید این شاهکار را از فروشگاه کتاب دیدآور، و همین‌طور به صورت آنلاین از سایت didavarbook تهیه نمایید. |
