سورن كير كگور در نوشته‌هاي پرشمارش از سه تراز هستي انسان سخن مي‌گويد - زيباشناختي، اخلاق، و دين - و در نخستين كتاب عظيمش يا اين يا آن كه به همراه نرس و لرز و تكرار در سال 1843، در سي سالگي، منتشر كرد به دو تراز اول مي‌پردازد. يا اين يا آن كه با نام مستعار منتشر شد، نوشته‌هاي دو مرد است: نفر اول جواني است كه در قالب كلمات قصار و جستارهاي زيباشناختي و غليان‌هاي تغزلي و ”دفتر خاطرات مرد اغواپيشه“، مكتوب پرآوازه‌اي كه گاهي به صورت كتابي مستقل چاپ مي‌شود، به زيبايي تمام از خوشي‌هاي زندگي زيباشناختي مي‌گويد. مرد دوم مسن‌تر است و در نامه‌هايي كه به مرد جوان مي‌نويسد درباره‌ي ازدواج و اصالت فردي (خود بودن) بحث مي‌كند و مي‌كوشد دوست جوانش را متقاعد كند كه زندگي اخلاقي برتر از شيوه‌‌ي زيست‌مختار اوست. كير كگور بين اين دو ديدگاه انتخابي نمي‌كند، گويي تصميم را بر دوش خواننده مي‌گذارد. او شاهكارش را كمي پس از برهم زدن نامزدي‌اش روانه بازار كتاب كرد.، واقعه‌اي سرنوشت‌ساز در حيات شخصي‌اش كه به ترسيم خودنگاره‌اي خارق‌العاده از متفكري بزرك انجاميد. شايد بتوان گفت يا اين يا آن در تاريخ فلسفه و اديات همتايي ندارد. در اين اثر كير كگور از خود و خوانندگانش مي‌پرسد، ”نكند همه‌چيز اين جهان سوتفاهمي پيش نباشد، نكند خنده‌هامان چون نيك بنگريم گريه باشند؟“.