شخصيت‌هاي رمان‌هاي داستايوفسكي با گذشت زمان از ما دور نمي‌شوند؛ پير نمي‌شوند؛ به قلمرو اثيري الهگان هنر كوچ نمي‌كنند... آن‌ها در شب‌هاي بي‌خوابي و تاريك بر در مي‌كوبند، به بالينمان مي‌آيند و ما را به گفتگوهاي پر تشويش مي‌كشانند. با هر تپش قلبمان داستايوفسكي به ما مي‌گويد:«آري، مي‌دانم؛ و بيش از آن هم مي‌دانم، و چيزهاي ديگري هم جز آن مي‌دانم.» او با نگاه خيره نافذ و مرموزش همواره در برابر ما مي‌ايستد، اين راهنماي هشيار و تيزبين روح ما، و همزمان ما را هدايت مي‌كند هم مي‌پايدمان.