مهم نيست كه توليد يك نمايشنامه تا چه اندازه سخاوتمندانه و بي‌مضايقه باشد، يا توصيفات يك رمان تا چه حد زنده و روشن باشد و يا اينكه تصوير پردازي يك فيلم چقدر پرآذين و با شكوه انجام شود، در نهايت اين گفتار شخصيت است كه عميق‌ترين پيچيدگي‌ها،‌ وارونه پنداشتي‌ها و درونيات و باطن داستان را سر و شكل مي‌دهد. بدون ديالوگ گويا و پر معني، رويدادها فاقد عمق هستند، شخصيت‌ها بعد ندارند، و داستان تخت مي‌شود. ديالوگ، بيش‌تر از هر شيوه ديگر شخصيت‌پردازي (جنسيت، سن و سال، رخت و لباس، طبقه اجتماعي، شكل و شمايل) اين قدرت را دارد كه داستان‌ را از طريق لايه‌هاي متعدد زندگي ارتقا دهد، و به اين ترتيب، يك نقل و بيان صرفا بغرنج را به نمايش كاملي از پيچيدگي،‌ ترفيع مي‌دهد.