آلفرد هيچكاك در كار فيلمسازي به نحو غيرمتعارفي پركار بود. او در عين حال شخصيتي داشت كه به سرعت شناخته مي‌شد و محبوبيت و نفوذ او هيچ نشانه‌اي از زوال را نشان نمي‌دهد. اما جنبه‌اي از فعاليت‌هاي او هم هست كه مغفول مانده و ارزش آن شناخته نشده است و آن هم نوشته‌هاي اوست. هيچكاك در تمام طول عمر خود آدمي زبان‌باز، بذله‌گو و به يك معنا بسيار فرهيخته بود. او بارها تاكيد كرده بود كه سينما بايد بيشتر بر تصوير تكيه كند تا كلام، و مشهورترين شيوه امضاي پاي آثارش، هم از طريق حضور بسيار كوتاه (و بدون كلام) او در فيلم‌هايش و در كاريكاتورهايي بود كه به خوبي معرف او هستند. اما هيچكاك در اوقات ديگر عميقا اهل حرف و بحث بود و كلام مكتوب و شفاهي را به خوبي به كار مي‌گرفت و از آن لذت مي‌برد.