وقتي به زندگي هر روز خود نگاه مي کنيم، تو گويي تمامي اين اعمال و تصميمها منوط به وقوع آينده اي روشن است. انگار ما تصوري آرماني از وضع خوب يا خوشبختي در ذهن داريم، ولي اين تصوير باشکوه اکنون دور از ماست و در آينده اي دور يا نزديک به آن خواهيم رسيد. به همين سبب، تلاش مي کنيم زندگي ما معطوف به همان آينده قطعي ولي نامتحقق باشد. گويي ما گذشته اي رو به آينده را در اکنون خود زندگي مي کنيم. کتاب ملکوت و جنت تلاشي براي واکاوي و ساخت گشايي همين تصور است. آگامبن ما را با خود به عميق تاريخ انديشه مي برد، آنقدر به جنبه هاي مختلف اين تصور مي پردازد تا به مرور دلالت هاي سياسي و اجتماعي و هستي شناختي اين تصوير باشکوه و آرماني را بازشناسيم و بپرسيم که آيا آدم هرگز در بهشت بوده است؟