"... هيچ اتفاقي شگفت نيست، از آن رو كه پيش از اين اتفاق افتاده است ــ با همين شگفتي كه اكنون وقوعش نامتصور است. "اصل ماجرا چند سطري بيش‌تر نيست. و من از كس ديگري شنيده‌ام كه مجاز به گفتن اسم‌اش نيستم. شايد "ميم"، حرف اول نامش، براي ناميدن او كافي باشد. نيست حالا كه بيايد و به‌عنوان شاهد گواهي بدهد. [...] ديرهنگام شب بود. ماه كامل، مدتي پيش، از پهناي پنجره گذشته بود. و اكنون، آن وسعتِ محدود پشت شيشه از ستاره لبريز بود. شب پر از ستاره بود و تاريك بود. صداي آرام و خِپ‌كرده‌ي نفس‌هاي خواب‌زده و پچ‌پچ‌هاي ملايم، به‌تدريج از ما دور مي‌شد."