هنوز تلفن آپارتمانم قطع نشده است. صاحب‌خانه يا در سفر است يا رحمش آمده است. روياها هم مرا فراموش كرده‌اند. از جواني اين رويا همراه من بود كه در آسمان‌خراشي مشرف به دريا، من يك آپارتمان مجلل دارم كه معماران ايتاليايي و فرانسوي آن را تزئين كرده‌اند و من هر صبح عبور قايق‌هاي الوان را در دريا مي‌بينم. نه، خودم خوب مي‌دانم ديگر رويايي نيست. هر چه هست واقعيت گزنده روزها و شب‌ها است. پيري آرام‌آرام همه روياها را نابود مي‌كند. همه روياهاي من از پنجره‌هاي بيمارستان به آسمان پرتاب شده است.