بيش از نيم قرن بايد مي‌گذشت تا مكاتبات عاشقانه نويسنده‌اي بزرگ و بازيگري مشهور منتشر شود و خبرش به گوشه و كنار جهان برسد. كاترين كامو در سال 1979 اين نامه‌ها را از ماريا كاسارس تحويل مي‌گيرد تا بعد از نيم قرن در انتشار گاليمار منتشر شود. بي‌راه نيست اگر بگوييم كه اين نامه‌ها را مي‌توان مانند يك «رمان» خواند و از طريق اين گفتگوي كمابيش بي‌وقفه شگفت‌انگيز به ابعاد تازه‌اي از اشخاص و رويدادها و مكان‌هاي بسيار پي برد؛ رماني با دو شخصيت يا دو راوي كه عشقي زاينده و فرساينده را دوازده سال رعايت كردند، تا در كمال خود به يك تصادف ناتمام بماند. آلبر كامو در يكي از نامه‌ها آويشني را كه از دامنه كوهي در فلاتي وحشي كنده است مي‌گذارد و براي ماريا كاسارس مي‌فرستد و ماريا در نامه‌اي آرزو مي‌كند كه اي كاش در جيب‌هاي آلبر جا مي‌گرفت و همه جا همراهش مي‌بود.