اورليا رماني پازل ‌گونه است، آزاد از قيد زمان و مكان و خط‌‌‌ روايي. اين رمان كه عده‌اي از صاحب‌نظران آن را منبع الهام هدايت در نوشتن بوف كور مي‌دانند آغازگر سورئاليسم است. در اين رمان زمان‌ها چنان در هم تنيده شده‌اند كه گذشته و حال و آينده تفكيك‌ناپذيرند. رويدادها چنان در زمان تاب مي‌خورند كه نمي‌توان آغاز و پاياني براي‌شان متصور شد. مركزيت عشق از ديگر ويژگي‌هاي آن است، عشق‌هايي افلاطوني و دور از دسترس. نروال، كه دنبال راهي مي‌گردد تا عشق را جاودانه كند و جاودانگي را به يقين بدل، اين هر دو را در ايمان مي‌يابد.