آيا ممکن است کسي بي‌آنکه شرور باشد، مرتکب شرارت شود؟ اين پرسش دشواري است که هانا آرنت، متفکر آلماني، در جست‌وجوي پاسخي براي آن، راهي اورشليم و دادگاه آدولف آيشمن مي‌شود. بيش از پنجاه سال از انتشار آيشمن اورشليم مي‌گذرد و اين گزارش همچنان جنجالي‌ترين اثر هانا آرنت بله شمار مي‌رود. آرنت معتقد است که ما ترجيح مي‌دهيم از هيولايي برخاسته از ظلمت شکست بخوريم تا از يک انسان معمولي، چون به اين‌ ترتيب خودمان را کمتر مقصر مي‌دانيم. ريچارد برنستين «هانا آرنت معتقد است که در تاريک‌ترين روزها هم مي‌توان به يافتن بارقه‌اي از نور اميدوار بود؛ نوري که نه از نظريه‌ها و مفاهيم، بلکه از حيات و اعمال افراد سرچشمه مي‌گيرد... آرنت هشدار مي‌دهد که نبايد به وسوسه‌ي پوچ‌گرايي، بدبيني يا بي‌تفاوتي تن در داد. او در مقابلِ اميد بي‌جا و يأس بي‌جا مقاومت مي‌کرد و در توصيف ظلمات زمانه‌ي ما، در توصيف دروغ، نيرنگ، خودفريبي، تصويرسازي و تلاش براي نابودکردن تمايز ميان حقيقت و دروغ، صريح و بي‌پروا بود... و به اين خاطر است که امروز، آرنت را بايد خواند و دوباره خواند.» دانيل مايرکاتکين «آرنت، عدالت واقعي را مستلزم افشاگري کامل مي‌داند، ازجمله افشاي خود؛ عدالت از ديدگاه او تنها تعيين کيفر نيست، بلکه تلاشي است براي درک آنکه نظام‌هاي سياسي چگونه مرتکبين، نظاره‌گران و حتي قربانيان را تبديل به همدست خود مي‌کنند. آرنت معتقد است مظلوم واقع‌شدن يک قوم، به اين معنا نيست که آن‌ها مسئوليتي در قبال بررسي نقش خود در فاجعه ندارند يا لازم نيست نگران آن باشند که مبادا خودْ مشغول ظلم به ديگران شوند. همين نظريه‌ي جنجالي باعث شده است که پس از گذشت نيم قرن، آيشمن در اورشليم همچنان کتابي باشد که صهيونيست‌هاي جنگ‌طلب خوش ندارند مردم بخوانند».