چه چيز ما را واداشته است از زمان و وجود در کنار هم نام ببريم؟ از زمان طلوع انديشه باختري - اروپايي تاکنون، وجود به معناي حاضر کردن بوده است. حضور، از امر حاضر [يا امر اکنون حاضر] حکايت دارد. نظر به امور حاضر و جاري، امر حاضر به همراه گذشته و آينده، ويژگي زمان را شکل مي دهند. وجود بسان حاضر شده به وسيله زمان معلوم مي شود. اينکه چنين است، به خودي خود مي تواند کافي باشد که انديشه سرگشته و بي قرار شود. به محض اينکه فکر کنيم از چه جهت به واسطه زمان چنين تعيّني در وجود پديد مي آيد، اين بي قراري افزون تر مي شود.