يك سوى داستان شوپنهاور جوان است با سري پرباد، آکنده از ايده و انديشه و سوي ديگر گوته ي سالخورده است، که سرد و گرم روزگار را چشيده و باد غرور از سر بيرون رانده. شوپنهاور که از هم روزگاران خود کمتر کسي را به چيزي مي گيرد گوته را سخت ارج مي نهد وانگهي از نقد انديشه اش هم باکي ندارد اي بسا سرانجام همين خوي آتشين او اديب را اندکي ميرزماند و باب گفت و گوي قلمي آن دو را زودتر از زود مي بندد.