اين کتاب حاوي 120 نامه کافکا است، از سال 1909 تا چند روز پيش از مرگش در سال 1924، به کوچک‏ترين و عزيزترين و نزديک‏ترين خواهرش اوتلا، همراه با وقفه‏هايي گاه کوتاه و گاه طولاني. اوتلا تنها فرد خانواده بود که کافکا به او اعتماد کامل داشت. از اين رو سخني به‌گزاف نخواهد بود اگر مدعي شويم اين نامه‌ها چهره ديگري از کافکا را به ما نشان مي‌دهند: چهره برادري پشتيبان و مهربان و در بسياري موارد بذله‏گو.