| با بروز تحولاتي در هنر مدرن، همچون ظهور فرم‌هاي انتزاعي در نقاشي يا رواج موسيقي آتونال، نظريه گسست کامل هنر مدرن از هنر سنتي مغرب‌زمين بر سر زبان‌ها افتاد و محملي شد براي طرح مباحثي نظير «تعلق‌داشتن هنر به گذشته» و چه‌بسا افراطي‌تر از آن «پايان يا مرگ هنر». در چنين فضاي فکري‏اي، هانس گئورگ گادامر، فيلسوف برجسته آلماني، در اين جستار عميق، که از مهم‌ترين نوشته‌هاي او در باب هنر است، با محور قراردادن ايده «مشروعيت هنر مدرن» استدلال مي‏کند که ميان هنر گذشته و هنر مدرن پيوستگي هستي‌شناسانه عميقي وجود دارد. | او در تأييد ديدگاهش به تحليل مباني انسان‌شناختي تجربه هنري و زيبايي‏شناختي، يعني «بازي،‌ نماد و عيد»، مي‌پردازد و به اين ترتيب راه را براي تعريف جامع‌تري از مفهوم هنر هموار ‌مي‏سازد. به باور گادامر، حفظ آنچه تنها به‌صورت گذرا وجود دارد، و تبديل آن به نوعي ديرند، رسالت هنرِ امروز، هنر ديروز و هنر همه زمان‌هاست. ما در مقام مخاطب هنر بايد بياموزيم که به اثر هنري درست بنگريم، به آن گوش فرادهيم، آن را رمزگشايي کنيم و بخوانيم. تنها در اين صورت است که اثر هنري، خواه سنتي باشد خواه مدرن، با ما سخن مي‌گويد و از ما مي‌خواهد که در آن درنگ کنيم.