هميشه منظورمان از قدرت کلمات قدرت آن‌ها در ايجاد توهم و خطاست. اما، به لطف نظمي مقدر، کلماتي هستند که در خود خاصيتي روشني‌بخش دارند و وقتي درست به کار برده شوند موجب تعالي انسان به سوي خير مي‌گردند. اين کلمات به کمالي مطلق اشاره مي‌کنند که ما از درک آن عاجزيم. کاربرد درست اين کلمات مستلزم آن است که آن‌ها را به‌زور با هيچ مفهومي مطابقت ندهيم، زيرا قدرت روشني‌بخش و تعالي‌بخشيِ ذکرشده در خود اين کلمات نهفته است. آنچه اين کلمات مي‌گويند خارج از دايره‌ي فهم ماست. خدا و حقيقت از اين گونه کلمات‌اند؛ همچنين عدالت، عشق و خير. استفاده از اين کلمات مخاطره‌آميز است. اين کلمات نوعي آزمون‌اند. براي استفاده‌ي صحيح از اين کلمات بايد از به‌کاربردنِ آن‌ها براي اشاره به اموري که در فهم انسان مي‌گنجند پرهيخت، و درعين‌حال بايد تصورات و اعمالي را با اين کلمات بيان کرد که مستقيماً از نور همين کلمات برخاسته باشند و بس. در غير اين صورت، همگان بي‌درنگ اين کلمات را دروغ خواهند شمرد.