فرض کنيم يکي را در خيابان مي بيني و او با صدايي که به شدت بيانگر عواطف او است به تو مي گويد عزيزترين دوستش را از دست داده است. مي تواني بگويي: «نحوه ي ابراز احساسش به طور فوق العاده اي زيبا بود». فرض کنيم بعدش بپرسي: «اين که من اين فرد را تحسين مي کنم چه شباهتي دارد با اين که بستني وانيلي بخورم و از آن خوشم بيايد؟» به نظر مي رسد مقايسه ي آنها تقريبا منزجر کننده است (ولي مي تواني آنها را با واسطه هايي به هم ارتباط دهي). فرض کن کسي بگويد: «ولي اين نوعي لذت کاملا متفاوت است» اما آيا تو دو معني از «لذت» به ياد داري؟ تو در هر دو موقعيت واژه ي واحدي را استفاده مي کني.