نفرين زمين قصه اي است از زباني معلمي به روستا رفته نقل مي شود؛ ماجراي آنچه در مدت نُه ماه اقامت در دهي ويژه ديده و شنيده و آزموده و به صورت يادداشت هاي روزانه. يادداشت هاي او هنگامي که وي به روستاي ديگري منتقل مي شود پايان مي يابد. طرح کلي داستان روايت گونه و نقلي است و شيوه آن واقع گرايانه با صحنه سازي هاي مؤثر و گاه تصويري پراکنده. با اينکه زبان داستان تا حدي قديمي است، الگوي داستان هاي جديد اروپايي دارد. ورود معلم به ده همان گونه وصف مي شود که در زندگاني روزانه روي مي دهد. معلم از کاميوني پياده مي شود. کودکان مدرسه براي استقبال معلم تازه به ترتيب قد صف کشيده اند، روستاييان دور تا دور ميدانچه ي آبادي در قهوه خانه پلاس اند و مباشر روستا و مدير مدرسه نيز حاضرند. معلم و مدير و مباشر از کوچه هاي ده راه مي افتند و به مدرسه مي روند که در قبرستان متروک ده ساختمان شده است. آل احمد رويدادها را با صحنه ها و تصويرهاي پي در پي نشان مي دهد، گاه مطلبي را ناتمام مي گذارد تا بعد آن را تصوير کند. آدم هاي داستاني در مرتبه ي نخست معلم است و بعد درويش و مباشر و مدير و زني تازه بيوه شده به نام «ماه جان» و پسر او «اکبر» شاگرد مدرسه، سپس بي بي مالک ده و پسرش که وکيل دادگستري است و ريش سفيدان محل. خواننده به تدريج با سرگذشت و کردار اين آدم ها آشنا مي شود و گاه کردار و چهره ي يکي از اينها از چند زاويه ي متفاوت نقاشي مي شود. در پشت سر تصوير کردار و چهره ي اين آدم ها دگرگوني هاي اجتماعي از جمله ي مسئله اصلاحات ارضي، ورود ماشين به ده، برخورد روستاييان با شهر و رويدادهاي تازه... گاه به صراحت و گاه به طور نامستقيم وصف مي شود. دگرگوني سنت ها و پريشاني روستاييان از اين دگرگوني، مايه ي بنيادي داستان است.