هدف ضمني اين نوشتار نشان دادن اين حقيقت است كه هنوز هم مي‌توان حيرت كرد. در عصر تكنولوژي و توليد انبوه كه انسان همه چيز، از موجودات زنده گرفته تا خاك و سنگ و درخت، را با نگاهي علمي و پوزيتيويستي، شناخت‌پذير و در نتيجه كم‌ارزش و بي‌اهميت مي‌بيند، در زمانه‌اي كه عصر كنجكاوي علمي بي‌قرار و اختراعات بي وقفه در جهت ارضاي آن و در نهايت كهنه شدن سريع هر چيز نو و تبديل آن به زباله است، شجاعت اندك متفكراني كه هنوز گوشي براي شنيدن طنين غريب هستي و زباني براي بيان آن دارند، اميدي است تا شايد هنوز بتوان از زيبايي، ستايش‌انگيزي و حرمت جهان سخن گفت. آموختن چنين نحوه وجودي. تفكري ژرف پرشكيب مي‌طلبد كه بايد آن را نزد معلماني سختگير مانند مارتي هايدگر فراگرفت.