دوست من؛ به نظرم براي تو مي‌نويسم ـ من هرگز يادداشت‌هايي نداشته‌ام و جز نامه‌نگاري چيز ديگري نمي‌دانم، و اگر روزي تو را نبينم بي‌شك برايت نامه مي‌نويسم، اما اگر قبل از تو بميرم (كه آرزوي من است زيرا زندگي بي تو برايم كويري بيش نيست) اين يادداشت را خواهي خواند و آن وقت كمتر از تو جدا شده‌ام. اما چه‌طور مي‌توان به مرگ فكر كرد؟ در صورتي كه زندگي در مقابل ما خودنمايي مي‌كند. از وقتي كه تو را مي‌شناسم، يعني از موقعي كه تو را دوست دارم آن قدر زندگي در نظرم زيبا و خوب و با ارزش است كه نمي‌خواهم ذره‌اي از آن تلف شود و بقاياي سعادت خود را به وسيله اين دفتر نجات خواهم داد.