«بشريت براي من يعني بر خود چيره‌گشتني دائمي.» ـ فريدريش نيچه تفکر نيچه حول محور مفهومي تازه و شگفت‌انگيز از بشريت مي‌گردد ــ بشريتي که با مرگ خدا کنار آمده است و هنر و علمِ خوب ‌زيستن را رهاي از نياز به قطعيت‌هاي متافيزيکي و مطلق‌هاي اخلاقي به‌کار مي‌بندد. حال چگونه بايد زيست؟ و ما به چه عشق مي‌ورزيم؟ کيت انسل پيرسون خواننده را با سبک متمايز فلسفي نيچه و سير تکوين انديشه او آشنا مي‌کند. به‌ واسطه خوانش‌هايي دقيق از گزين‌گويه‌هاي نيچه، او پاره‌اي از بهترين ايده‌ها، اما در عين حال، بدفهم‌شده‌ترين آن‌ها را توضيح مي‌دهد که از آن جمله مي‌توان به ايده‌هاي بازگشت ابدي و فراانسان اشاره کرد. به‌علاوه اين کتاب طبيعتً هماوردخواهانه تفکر نيچه را درباره‌ عناوين کليدي‌اي همچون زيبايي، حقيقت و حافظه نيز روشن مي‌کند. نقل‌قول‌هاي کتاب از گستره‌اي از آثار نيچه آورده شده‌اند؛ از آن جمله: انساني، بسيار انساني؛ دانش شاد؛ چنين گفت زرتشت؛ و تبارشناسي اخلاق.