از زمان انتشار اين كتاب در سال 2003 اين ايده كه وضعيت استثنايي در دموكراسي‌هاي غربي به پارادايم معمول حكومت بدل شده ديگر واقعيتي بديهي است و هيچ تحليل سياسي جدي نمي‌تواند انكارش كند. نه تنها قوانيني كه در پي حملات سپتامبر 2001 وضع شدند و دست‌كم دو برابر محدود كننده‌تر از قوانين ايتالياي فاشيست‌اند كاملا در چارچوب [وضعيت] استثنايي مي‌گنجد، بلكه اعلام وضعيت اظطراري در 20 نوامبر به مدت 3 ماه در فرانسه گامي تعيين كننده در اين چارچوب بود كه البته دولت آن را تمديد هم كرده است. بدين ترتيب وضعيت استثنايي به گونه‌اي ماندگار در قلب اروپا خانه كرده است.