جان سرل با آنكه حالات ذهني را به تمامي معلول فعاليت‌هاي نوروني مغز مي‌داند، اما از آنجا كه آنها را سوبژكتيو، كيفي و اول شخص مي‌شمارد، تقليل هستي شناختي اين حالت‌ها را به بنياد نوروني‌شان برنمي‌تابد. بدين‌سان سرل از مادي‌باوري تقليل‌گرا و حذفي فاصله مي‌گيرد و مي‌كوشد تا با چيره شدن بر واژگان و مفروضات سنتي كه به باور او همگي بر خطا بوده‌اند راه حلي براي مسائل فلسفه ذهن، همچون مسئله ذهن - بدن، عليت ذهني و... بيابد.