لولا لافون، نويسنده، خواننده و موسيقي‌دان فرانسوي، متولد سال 1974 است و يکي از مطرح‌ترين چهره‌هاي ادبيات معاصر فرانسه به شمار مي‌رود. پدرش فرانسوي و مادرش اهل روماني بود و او دوران کودکي خود را در بلغارستان و روماني گذارند؛ در دل دو کشور کمونيستي و نيز در فضاي ادبيات، چون والدين‌اش معلم ادبيات بودند. اولين رمانش، تب غيرقابل معامله، سال 2003 منتشر شد و علاوه بر اقبال از سوي منتقدان ادبي و مخاطبان ادبيات، نامزد دو جايزه‌ي ادبي شد. موفقيت اين کتاب با دو رمان بعدي لافون ادامه پيدا کرد: خودم را بابت آن تسلي مي‌بخشم (2007) و ما پرندگان طوفان‌ايم که از راه مي‌رسيم (2011) که چند جايزه‌ي ادبي را به خود اختصاص دادند و به زبان‌هاي ديگر ترجمه شدند. اين سه رمان، علاوه بر تسلط لافون به ادبيات، جهت‌گيري‌هاي فکري و سياسي او از قبيل آنارشيسم، ضد‌فاشيسم و فمينيسم را نمايان مي‌کردند که در مقاله‌هايي که براي نشريه‌هاي مختلف مي‌نوشت بيش‌تر آشکار ‌شدند. موفقيت اصلي لولا لافون، سال 2014، با رمان کمونيست کوچکي که هرگز نمي‌خنديد به دست آمد. اين رمان، ماجراي زندگي ناديا کومانچي، دختر ژيمناست اهل روماني را روايت مي‌کند که در چهارده‌سالگي پديده‌ي المپيک سال 1976 مونترال شد و کل زندگي‌اش تغيير کرد. در اين رمانِ مستندِ تخيلي که خود نويسنده آن را «زندگي‌نامه» نمي‌داند، لافون علاوه بر ارائه‌ي تصويري درست از جو حاکم بر روماني آن دوره، موشکافي ديکتاتوري کمونيستي و ماجراهاي جنگ سرد، به دختر نوجواني نزديک مي‌شود که به‌رغم قهرماني در المپيک و شهرت جهاني، هنوز مي‌خواهد مثل همه‌ي دخترهاي هم‌سن خود با عروسک‌اش بازي کند. اين رمان برنده‌ي بيش از ده جايزه‌ي ادبي شد و به بسياري از زبان‌ها ترجمه شده است.