آلفرد نورث وايتهد ، فيلسوف علم ، مابعدالطبيعه شناس و رياضيدان انگليسي؛وي از ماکسول ، بول ، و راسل تأثير پذيرفت ؛ و استاد راهنماي پايان نامه دکتري برتراند راسل و ويلارد کواين بود . وايتهد در آغاز عمر به رياضيات پرداخت ، ولي در سنين کهولت ، بيشتر به فلسفه راغب شد . ازآنجا که از يک خاندان روحاني بود ، بيشتر به جنبه ي معنوي دنيا اهميت مي داد تا جنبه ي مادي آن . وي مخالف هرگونه دوگانگي و ثنويتي چون روح و مـاده ، خدا و جهان ، رئاليسم و ايدئاليسم ، دين و علم و غيره بود . هدف او آشتي دادن ميان اجزاي ناسازگار وجود بود . وايتهد اعـلام داشت که سراسر جهان فرايندي مستمر از اعمال متقابل همآهنگ است . در حقيقت وي در تکثير ظاهري اشيا و وحدت اساسي آنها را مشاهده مي کرد. وايتهد در اين کتاب دين را چيزي تعريف مي کند که فرد در خلوت خود به آن مي پردازد تا تازگي [ آفرينش ] را درک کند ، ارج و سپاس گزارد و از فقدان و از دست دادن که تغيير يا روند مستمر مستلزم آن است تسلي يابد . به علاوه اين کتاب ، در آن جا که کيفيت پويا و ديناميک دين را که خود درگير تغييرو تحول است برجسته مي سازد ، به پيشبرد الهيات روند مي پردازد .