کتاب خطابه‌ها نوشتاري آرام است مثل ناخن‌هايي قبل از چنگ زدن، همان دستي است که نوازش مي‌کند و سيلي مي‌زند و همان صورت‌هايي هستند که آدمک‌هاي مقوايي و دشمنان، عروسک‌ها و ديوها، همگي با هم. رونو مانينيون از مجلة فيگاروي ادبي کتاب خطابه‌ها را مي‌توان خطابه يا مناظرة سکوت هم نام نهاد، سکوت تحميليِ مردي بر زوجي بازنشسته در دهکده‌اي آرام در گوشه‌اي از فرانسه. آيا ما در دنياي پر‌هياهو و پر‌غوغاي امروز مي‌توانيم براي چند دقيقه هم که شده با خود يا حضور فردي ديگر سکوت کنيم تا با شنيدن صداي خداوند به آرامشي که سال‌ها در جستجوي آن بوده‌ايم، دست يابيم؟ حقيقت اين است که ما از سکوت مي‌ترسيم و آملي نوتومب در اين رمان سکوت را به نحوة دلهره‌آوري مي‌شکند...