اينکه فلسفه‌ي پراکسيس به خود به شيوه‌اي تاريخي گرا مي نگرد يعني به عنوان مرحله‌اي گذرا از انديشه‌ي فلسفي، نه تنها به طور ضمني در تمام نظام آن مندرج است. بلکه در اين تز مشهور مارکس نيز صراحت کامل دارد که پيشرفت تاريخي در يک نقطه‌ي مشخص با گذار از قلمروي ضرورت به قلمروي آزادي شناخته خواهد شد. تمام فلسفه هاي تا کنون موجود (نظام هاي فلسفي) نمودهايي از تضادهايي دروني بوده اند که جامعه را دچار شکاف مي کنند. اما هر نظام فلسفه‌اي به خوري خود بيان آگاهانه‌ي اين تضادها نبوده است. زيرا اين بيان را تنها مجموعه‌ي نظام ها ي فلسفي در تعارض با يکديگر مي توانند فراهم آورند.