«بخشي از کار فلسفه علم زير سؤال بردن فرضياتي است که دانشمندان آن را مسلم مي دانند. اما اين تلقي غلط است که دانشمندان هرگز خودشان درباره ي مسائل فلسفي بحث نمي کنند. در واقع، از نظر تاريخي دانشمندان نقشي اساسي در توسعه ي فلسفه علم داشته اند. دکارت، نيوتن و اينشتين نمونه هاي برجسته اي از اين موضوع هستند. هر کدام به سؤالاتي در مورد چگونگي پيشرفت علم مانند: چه روش تحقيق بايد به کار رود و چه محدوديت هايي در دانش علمي وجود دارد، عميقا علاقه مند بودند. اين سؤالات هنوز هم در قلب فلسفه ي علم معاصر قرار دارد. بنابراين، مسائلي که از نگراني هاي فيلسوفان علم به شمار مي آيند مورد توجه جدي برخي از بزرگترين دانشمندان نيز قرار گرفته اند. گفته مي شود که بايد پذيرفت امروزه بسياري از دانشمندان علاقه ي چنداني به فلسفه ي علم ندارند و درباره ي آن شناخت کمي دارند. گرچه اين مايه ي تأسف است، اما نشانه ي آن نيست که مسائل فلسفي ديگر مطرح نيستند، بلکه نتيجه اي از ماهيت تخصصي روزافزون علم و جدايي علوم طبيعي و علوم انساني است که ويژگي بسياري از آموزش هاي مدرن است...