يك روز موتسارت برايم آهنگي فرستاد. آن آهنگ زندگي‌ام را عوض كرد. از آن زمان، گاه گاه برايش مي‌نويسم. هر وقت بخواهد جوابم را مي‌دهد و هميشه شگفت‌آور و وجدآور است. حالا ديگر فريادش نمي‌زنم بلكه به آرامي مي‌گويم: موتسارت دوستت دارم. وقتي مي گويم موتسارت فقط نامت را نمي‌گويم. منظورم آسمان، ابرها، لبخند يك كودك، چشم‌هاي گربه‌ها و صورت عزيزانم است. نامت نشاني شده از همه چيزهايي كه لايق دوست داشتن‌اند و تحسين شدن و به ديده اعجاب نگريستن. چيزهايي كه قلب را سرشار مي‌كنند و به درد مي‌آورند، همه زيبايي‌هاي جهان.