اصل عمده و اساسي در ادبيات، آن‌گونه كه سارتر مي‌گويد، بررسي رابطه انسان با جهاني نامعقول است، جهاني كم‌تر دل‌پذير، آكنده از ابهام و ترديد، آكنده از اضطراب؛ و جهان آنتوان روكانتن از اين امر مستثني نيست. غثيان حديث انسان تنهايي است كه در چرخ و واچرخ زمان، از تنهايي خويش پناهگاهي مي‌سازد تا بنواند در مقابل هجوم افكار سرد و تيره و سهمگين تاب بياورد و روزني به نور بجويد، افكاري كه او را به هر سو مي‌برد: به حقايق بي‌چون و چراي زندگي انسان‌ها، به قدم‌هاي كند و سنگين يك پيرزن در درازناي زمان، به اشياي قطاري در راه، به ضخامت ليوان نوشيدني، به خطوط ناب و نرم‌نشدني نغمه‌هاي موسيقي، به نور كم‌رمق سپيده‌دم. او در پس اين تفكرات روزني را مي‌جويد تا به موقعيتش در جهان روشني بخشد، تا بتواند به درون‌كاوي خويش بپردازد؛ روزني كه براي ادامه زيستش توجيهي به دست دهد: «مي‌خواهم پيش از آن‌كه خيلي دير شود به وضوح درونم را ببينم.»