هنگامي كه از ديدن اين سياره‌ي آبي رنگ، با همه‌ي ظرافت و شكنندگي‌اش، به شگفت مي‌آييم و تصميم به نجاتش مي‌گيريم، در واقع خود را در نقش بسيار خاصي قرار مي‌دهيم، نقشي پدرانه، پدرزمين. اما واقعيت خلاف اين است.
اين ما انسان‌ها هستيم كه شكننده و آسيب‌پذيريم و اين زمين است كه سالم و سرحال ما را در دستان خود دارد.
از ديدگاه علمي، چالش روياروي ما، بيش از آن كه نجات انسان از دست زمين باشد، نجات زمين از دست انسان‌هاست؛ زميني كه اگر بيش از اندازه زير فشار قرار گيرد، مي‌تواند با قدرت فراوانش ما را به وحشت اندازد، در آتش خود بسوزاند، و حتي تمام كمال از خود براند.
آگاهي از اين نكات بايد بر هر آن چه مي‌كنيم، اثرگذار باشد - به ويژه برتصميم‌مان در تن دادن قمارگونه به فعاليت‌هاي ژئومهندسي.
