مهاجران يا مارون رنگ و رو و رونق بهشت برين را داشت. بوي بهشتي آن سرزمين كه اكنون در دنياي خيال و مثال مي‌درخشد، مشام جان را تازه مي‌كند. بهشت مهاجران، طبيعت زيبا، دشت و زمردين چما، نهر نقره‌اي نايه، چشمه فروزنده آب حيات دوزاغه، ميدان ده كه غرق صداي بره‌ها و گوسفندان و بزهاي بازيگوش و ماغ گاوها بود، ردي از غبار آبي كه از پس تاخت اسب‌ها ديده مي‌شود، صداي پر طنين رحم خدا، چوپان ده، همه خواستني و دوست داشتني بود. اما حاج آخوند چيز ديگري بود! روحاني ملا، اديب و نكته‌دان و عارفي كه از غوغاي جهان بيرون از مدرسه و شهر گريخته بود؛ شيخي شاد كه خانقاهي نداشت...