بودن يا نبودن، حرف در همين است. آيا بزرگواري آدمي بيش در آن است كه زخم فلاخن و تير بخت ستم‌پيشه را تاب آورد، يا آن كه در برابر دريايي فتننه و آشوب سلاح برگيرد و با ايستادگي خويش بدان همه پايان دهد؟ مردن، خفتن، نه بيش، و پنداري كه ما با خواب به درد‌هاي قلب و هزاران آسيب طبيعي كه نصيب تن آدمي است پايان مي‌دهيم، چنين فرجامي سخت خواستني است.