لوكلزيو راوي داناي كل كلمات خود را زير سوال مي‌برد، در جوشش زبان خود كه از حد مي‌گذرد از خواننده ملتمسانه مي‌خواهد در خلق اثر مشاركت كند و اين اصلي در تفكرات لوكلزيو است، از نظر او خواننده به جامعه‌اي تعلق دارد كه اثر را توليد مي‌كند. پس زبان در عين حال عيني و ذهني، واقع‌گرا يا جادويي او، خواننده را به هيجان مي‌آورد و در خلق داستان دخيل مي‌كند.