هر زبان براي خلق يك ترمينولوژي واحد در حوزه‌اي تخصصي مثل فيلم‌نامه نه فقط محتاج ترجمه، بلكه نيازمند تاليف نيز هست. در تاليف مولف مجبور است صرفا به خلق واژه يا معادل‌سازي‌هاي مشابه از زبان بيگانه اكتفا نكند، بلكه واژه را تبديل به مفهوم كند و با ذكر مثال‌هاي متعدد منظورش را از آن مفاهيم، كه كم‌ترين تناقض و بيش‌ترين هژموني مجاب‌كنندگي را داشته باشد، منجر به ترمينولوژي واحد ميان كارشناسان فيلم‌نامه خواهد شد. كتاب ترمينولوژي تحيلي فيلم‌نامه در واكنش به اين معضل نوشته شده است. پرسش ساده است: آيا در حوزه فيلم‌نامه مي‌توانيم داراي ترمينولوژي واحد باشيم؟ اين ترمينولوژي تا چه اندازه مي‌تواند قانع‌كننده و كاربردي باشد؟ هدف اين نيست كه تعريف مفاهيم اجتماع‌پذير باشند، بلكه هدف اين است كه چالش بر سر مفاهيم به منزله گفتمان فيلم‌نامه‌نويسي آغاز شود.