شگرد آنجلوپولوس اعتراض است. فيلم‌هاي او واقع‌گراست چرا كه به واقعيتي ارجاع مي‌دهد كه در آن انسان‌ها مي‌كوشند خويشتن خويش را بيابند و همين است كه آن‌ها را با سرگرداني‌هاي اديسه مرتبط مي‌كند. بيگانگي با اعتماد در تباين است: مكان‌هاي پيرامون من و اشياء در گستره ديدم و مردماني ك من با آن‌ها در ارتباط هستم. اعتماد در زمره صميميت و صداقت است. اكنون نظاره‌گريم كه در بسياري از اقاليم و كشورهاي اين كره خاكي، مردم هر چه بيشتر به دولت‌هاشان بي‌اعتماد مي‌شوند و ديگر حامي آن‌ها نيستند. آنجلوپولوس اگر زنده بود خود به راي‌العين چنين رخدادهايي را مي‌ديد و بي‌شك با حساسيت و دركش از زمان، در برابر فجايع اوكراين و سوريه و شمال عراق موضع مي‌گرفت. برداشت‌هاي بلند و تصويرهاي برش‌نخورده برآنند تا تماشاگر به مكان‌ها و كاراكترها خو بگيرد. دم و بازدم فيلم متناسب است با خواست شش‌هاي تماشاگر.