مجموعه‌ قصة زائري زير باران سند روشن، گويا و بي‌پيرايه‌اي از صفا و صداقت و هجوم آفت به چشم‌انداز سبز باغي پردرخت است- باغي كه آبش را مسموم كرده‌اند و برگ‌هاي تازه‌اش به وسعت يك لبخند هم نمي‌‌پايند و قبل از طلوع، غروب در تدارك رسيدن است. محمود از دنياي اميدي كه بيهوده مي‌رويد، به سرزميني مي‌رسد كه همه‌چيز در حال دگرگوني است، دگرگوني ويرانگر، دگرگوني پرخاشگر و سرانجام دگرگوني در تسليم‌ها و باورها. مكان قصه‌هاي مجموعه زائري زير باران اكثرا جنوب است، جنوبي كه صميميت در آن با آفتاب داغ‌الفتي ديرينه دارد. محمود در اين مجموعه، قصه‌گوي زوال‌ها و وحشت‌ها است و دلش نمي‌خواهد بيهوده به كسي اميد بدهد و سرانجام در مرحله عمل اين اميد مثل تابوتي بي‌گور روي دست صاحبش بماند. قصه " ترس" جدالي براي زيستن و آزاد زيستن است، " از دلتنگي" حكايت‌گونه‌اي از سرگرداني است، " برخورد" از هجوم ماشين به روستا مي‌گويد- روستايي كه نمي‌داند با اين هيولاي خستگي ناپذير چه كند و در " سايه سپيدارها"، قصه تلخ بي‌اعتمادي است به نشانه ويراني براي همه‌چيز.