اكنون شب‌‌ها طولاني و بد، و من خوابم كمتر و بريده بريده است. در طول شب چندين مرتبه از خواب مي‌پرم، از اين دنده به آن دنده مي‌‌غلطم، و دهانم تلخ است. گاهي مدت‌ها بيدار مي‌مانم، خوابم نمي‌برد، و به فرنگيس و ثريا، و خودم اين‌جا فكر ميكنم، و به اين كه آخرش چه خواهد شد، يا چه وقت خواهد بود. به تمام اين سفر فكر ميكنم، از اول تا آخر سفر. به زندگي به طور كلي، به همه‌مان، كه چه حالي داريم. در چه مرحله‌اي و در چه وضعيتي هستيم؟ خواهرم با درد و ناراحتي، ثريا در خواب اغما و مرگ، من رابط و ناقل و حامل سرنوشت آن‌ها، و سرنوشت شكسته و درهم شكسته و درهم گسسته و نامعلوم همه ما و خودم. در اين سفر...
