نيستي‌شناسي مخاطب از نوشتن در زمانه‌اي بي‌مخاطب سخن مي‌گويد. از اين‌رو به پرسش‌هايي از اين دست مي‌پردازد: چگونه مي‌توان در زمانه‌اي بي‌مخاطب نوشت؟ اثر با کدام جنبه وجودي، خودش را به مخاطب عرضه مي‌دارد؟ فرم چيست؟ آيا مخاطب در آن‌سوي نوشتن ايستاده است؟ يا نوشتن، خود همان مخاطب است؟ هر متني دعوتي‌ست از آتش: مرا بسوزان! «سرانجام روزي فرا مي‌رسد که نويسنده نيز اثرش را نخواهد شناخت و او را خواهد کشت. همان‌سان که نوشتن، نويسنده را مي‌کشت، همواره مي‌کشت... اکنون آن مخاطب مه‌آلود، گويي مقابلم چمباتمه زده، مي‌توانم لبخند مرموزش را تشخيص دهم. نوشتن هردوي ما را به جايي کشانده که قادر به شناخت آن نيستيم؛ نوشتن هر دوي ما را گمراه کرده است... نوشتن مخاطب من است!»