درک طبيعت، و مشخصاً حيات‌وحش، پديده‌اي پسامدرن است. همان‌طور که انسان در دوره مدرن با ساخت ابزار پيشرفته از نيازهاي اوليه خود فاصله گرفت، در مرحله بعد توانست برگردد و به گذشته‌هاي دوري نگاه کند که زندگي و زايشش از آن‌جا شکل گرفت. درواقع حالا انسان مي‌تواند به موضوعي کلان‌تر از ابزارسازي ـ يعني اهميت زيستگاه ـ به‌عنوان پايه زندگي بر زمين نزديک شود. اگر در آثار اوليه ادبي، طبيعت به‌عنوان نشانه‌اي از زيبايي حضور داشت امروزه، گذشته از زيبايي ذاتي طبيعت، وجودِ حيات‌بخش آن است که انسان، اين رام‌کننده بزرگ طبيعت را دوباره به‌ سويش کشانده است. در تأليف و بررسي کنوني، علاوه بر شناخت اهميت و ابعاد محيط زيست در عصر حاضر، در طي سه فصل، سه موضوع «چرايي حفظ حقوق طبيعت و حيوانات؛ نابودي زيستگاه‌هاي طبيعي؛ پديده شکار؛ و بحران آب» در داستان‌هاي چهار نويسنده خارجي (ارنست همينگوي، آيزاک باشويس سينگر، گي دو مو پاسان، تورگني ليندگرن) و هشت نويسنده ايراني (صمد طاهري، علي مؤذني، محمد محمدعلي، محمد کشاورز، شهريار مندني‌پور، حسين آتش‌پرور، احمد بيگدلي، بيژن نجدي) با دقت لازم و کافي تحليل و بررسي شده است.