گفته اند که «حقيقت هميشه غريب است، غريب تر از قصه ساخته». اين کتاب تنها، فقط، از حقيقت و از واقعيت است که مي گويد. اين کتاب را من در سال 1336 به پايان آوردم. مي شد آن را از زير ساطور دور? سياه تيمور بختياري کمابيش سالم به در آورد. اما متن آن، به گمانم، ضرر مي زد به اعتبار خطاکار يک استاد که به حد شگفت انگيزي عقل، و بسط رتبه استادي را وا داده بود به کارها و مسائل ديگر و مخدوش، تا صنعت سنگيني را اداره کند. اما در حال آماده گرديدن کتاب جرياني را هم به راه انداخته بود که من در آمدن احتمالي کتاب را نوعي لطمه رساندن به عزت، و به کار و کفايت کار او ديدم. و نکردم. بيست سالي بعد هم که وضع تا حدي بازتر در حساب مي آمد باز انديشيدم در آوردن کتاب صدمه يي باشد به کارهاي مهم تر، و در نتيجه به رتبه ظاهر قدرتمندي که مي پنداشت گرفته است، و کارهاي اساسي تري که اجتماع در جلو دارد و بيفتد توي گود کساني که تکليف و حد فکر و قضاوتشان را مي شد دانست و بيشتر مردمان صدادار ندانستند تا بعد، امروز، دير، دانستند. کتاب پيش خودم ماند تا آن زمان که در آيد، هرجا که در آيد. و وقتي که در آيد جايي خواهد داشت در شرح نحوه رفتار و فکر آن روزگار جماعت و هم چنين همين روزگار من تقصير کار بوده ام که در آن روزها بي خود ملاحظه کردم، اگرچه گفته ها وقتي که فکر مي کني مثبت‌اند خواهي ديد که نشنيده مي‌مانند_ الاّ وقتي که با دروغ و تهمت و چرکي در آميزند... تا با خطاهاي حس و فهم عام بسازند. خطاي حس و فهم هميشه عادي است و هرچه که عادي است زودتر پذيراي سستي و نقص است. ابراهيم گلستان