به اعتقاد منتقدان، آثار جنايي جوزفين تي نه‌تنها از حيث جذابيت معما و طرح داستان بلکه به لحاظ ادبي از ارزش انکارناپذيري برخوردارند چون او در متن رمان‌هايش به وقايع سياسي و تاريخي اشاره مي‌کند، تا حد افراط از صنايع ادبي بهره مي‌گيرد و جملاتش را با طنزي ملايم و در عين حال گزنده همراه مي‌سازد. نثر جوزفين تي در ميان نويسندگان شاخص ادبيات جنايي انگلستان در نيمه اول قرن بيستم، بيشتر از همه به مارجري آلينگهام و دوروتي سايرس شباهت دارد و به همان اندازه نيز مورد تقليد بوده است. نويسندگان بسياري از سبک او در نگارش داستان‌هايش تقليد کرده‌اند از جمله استيفن کينگ؛ نويسنده شاخص رمان وحشت، که در مصاحبه‌اي گفته که از آثار جوزفين تي در نوشتن کتاب‌هايش الهام گرفته است. «دختر زمان» بعد از انتشار در سال 1951 به شهرتي درخور دست يافت و آنتوني بوچر، نويسنده و منتقد نام‌آور انگليسي، درمورد آن نوشت: «يکي از آثار «کلاسيک» در حيطه کتاب‌هاي پليسي. يکي از بهترين کتاب‌هاي تمام اعصار!» اين داستان در فهرست برترين رمان‌هاي پليسي جهان مقام والايي دارد و خوانندگان بعد از مطالعه کتاب درخواهند يافت که «دختر زمان» امتياز معتبر خود را بي‌دليل کسب نکرده است. داستان به شرح تحقيقات کارآگاه آلن گرانت درمورد زندگي و زمانه ريچارد سوم مي‌پردازد. اين پادشاه در تاريخ انگلستان فردي بدنام و ستمگر شناخته شده و گرانت در صدد است تا در مورد وقايع تاريخي دوران سلطنت او آنطور که در کتاب‌ها نوشته‌اند قضاوت کند. هدف نويسنده از نگارش داستان «دختر زمان» اين است که ثابت کند آنچه به‌عنوان «تاريخ» شناخته مي‌شود صرفاً «گزارش شخصي وقايع» است و الزاماً با «حقيقت» انطباق ندارد. اثبات «حقيقت» نياز به دليل و مدرک دارد حال آنکه براي بسياري از وقايع تاريخي که بي‌چون‌وچرا به‌عنوان «حقيقت» پذيرفته شده‌اند دليل و مدرکي در دست نيست.