در چهاردهم ماه مه 1859، ويکتور هوگو در نامه‌‏اي به پسرش شارل مي‌‏نويسد: «براي نگارش کتاب جديدم (کارگران دريا) مي‌‏خواهم به جزيره سِرک بروم.» وي نخست در اين جزيره کوچک و سپس در جزيره گِرنِزه، واقع در کانال مانش، اقامت مي‌‏گزيند و پس از وقفه‌‏اي چند سرانجام در آوريل 1866 کتابش را به پايان مي‌‏رساند. در آن دوران، افسانه‌‏هايي که هوگو از بوميان اين جزاير مي‌‏شنود منبع الهامي براي آفرينش اين شاهکار ادبي مي‌‏شود. اين اثر حماسه درياست و نبرد انسان با طبيعت سرکش، حماسه دلدادگي است و از‌خود‌گذشتگي. هوگو خود درباره اثرش مي‌‏نويسد: «حتي آن که از چنگال دريا رهايي يابد از چنگال زن رهايي نمي‌‏يابد؛ موضوع کتاب اين است.» اين رمان، چه به‌لحاظ نگارش آن چه به‌لحاظ گزينش چشم‌اندازها و محتوا، حاکي از تبعيد خود‌خواسته و خلوت‌گزيني نويسنده آن است که اثرش را به جزيره گِرنِزه و دريانوردان شريفش پيشکش مي‌‏کند.