آدم‌هاي دوراسي فاجعه که به سراغشان مي‌آيد، حسِ عاشق شدنشان گل مي‌کند. چندي فکر مي‌کنيم عشقي صورت بسته است اما عشقِ دوراسي محکوم است به فنا شدن و فنا زيستن. در مي‌گويد ويران کن، آدم‌هايي هستند که همديگر را مي‌بينند، انگار صرفاً مي‌بينند، صداي هم را مي‌شنوند، انگار صرفاً مي‌شنوند. و خيلي کُند و عميق عاشق مي‌شوند و رنگ مي‌بازند و محو مي‌شوند. تاريخِ شخصيِ زوال را روايت مي‌کند مارگريت دوراس؛ زوالِ عشق، و زوالِ تن. زوالِ شورمندانه? خود.
