برشي از کتاب ماجراهاي تِلِماک: «من از آن مي‌ترسم که زياده از حد ستايش شوم چون ستايشِ بيش‌از‌حد، آدميان را فاسد و پُرمدعا مي‌کند. آدم بايد هم درخور ستايش باشد و هم از آن بگريزد. بهترين ستايش‌ها شباهت به نادرست‌ترينِ آنها دارند. شريرترينِ آدميان که خودکامگانند، همان‎‌هايي هستند که چاپلوسان را وامي‌دارند بيش از همه از ايشان ستايش کنند. آدم وقتي تنها به‌خاطر خودش بخواهد ارباب مردم باشد و نظرش در اين کار تنها به قدرت‌نمايي خود و لذت‌هاي خود و افتخارات خود باشد، آدمي است بي‌ايمان و خودکامه و آفت بشريت.»