نور آفتاب سطح سبز برگ‌ها را پر از پولک‌هاي طلايي رخشان کرده است و صف طولاني برگ‌ها ريسه‌هايي براق‌اند که سراسر باغ را آذين بسته‌اند. پدر توپم را به هوا پرتاب مي‌کند و مرا به‌دنبال خود وسط باغ مي‌کشاند. وقتي هر دو با صورت‌هاي گلگون به نفس‌نفس مي‌افتيم و مي‌ايستيم. دهانش را به گوشم نزديک مي‌کند و کلمه‌هايش را، که نه دستوري‌اند نه خواهشي، درون نفس گرمش مي‌پيچد و آن‌ها را به هزارتوي گوشم مي‌دمد:«فراموش نکن که نبايد هرگز به ديوار نزديک شوي! پشت هر ديوار، ديواري بلندتر است.»