يک مرد معمولي واگويه‌هاي نويسنده است با پدرش. در تمام کتاب، راوي که پدرش را با ضمير «تو» خطاب مي‌کند، گاهي با غم و گاهي با شادي، با حرف زدن با وي لايه‌هاي دروني و ذهني خود را به ما نشان مي‌دهد. پدر که امروز ديگر نيست براي او يادآور کودکي است. لا‌به‌لاي اين زمزمه‌ها گاهي پدر را ملامت مي‌کند و گاه او را مي‌بخشد يا حتي مي‌ستايد. در اين کتاب، تمام خاطرات او از زندگي در زادگاهش با حرف زدن با پدرش زنده مي‌شود و گويي دوباره آن روزها را زندگي مي‌کند.