زماني که هوگو مانستربرگ براي اولين بار به ديدن تصاوير متحرک مي‌رود اعتراف مي‌کند که من يکي از آن ديرآمدگان مغرور بودم که با اشتياق شروع به کشف جهاني کردم که برايم جديد بود. او بر اين باور است که سينما شيوه‌اي جديد از درک جهان است و با طرح مقولاتي چون «عمق و حرکت»،»التفات» ،«خاطره و تخيل» و «احساسات» به تأثير آن‌ها در فرايندهاي ادراکي و ذهني اشاره مي‌کند. مانستربرگ به تصوير کشيدن احساسات را هدف کانوني فتوپلي‌ها مي‌داند و ظرفيت‌هاي زيبايي شناختي،تأثيرات منفي، ظرفيت‌هاي اجتماعي و … آن را مورد بررسي قرار مي‌دهد.