برخلاف بسياري از گونه هاي حيواني که فقط با تغيير گونه خود مي توانند خود را اصلاح کنند، انسان موفق شده است که با دگرگون کردن جهان، خود را دگرگون کند و با بنانهادن ساختارهايش خود را ساختارمند نمايد، بدون آنکه به دليل سرنوشت از پيش تعيين شده غير زمان مندي اين ساختارها از بيرون يا درون بر او تحميل شوند. فعاليت کنشگر مستلزم تمرکززدايي مداوم است که او را از خويش محوري فکري خود جوش رها مي سازد و زمينه را نه دقيقا براي عامل جهان شمول از پيش تعيين شده و بيرون از او، بلکه براي فرايند وقفه ناپذير هماهنگي ها و تناظر سازي ها مهيا مي سازد؛ و همين فرايند است که ساختارها را توليد مي کند که به طور دائم در حال ساخته شدن يا بازسازي هستند. کنشگر وجود دارد، زيرا به طور کلي «وجود» ساختارها يعني ساختارمند کردن آنها.